ابوالحسن سعید بن عبدالله بن هبه الله راوندی ملقّب به « قطب راوندی » از برجسته ترین علمای امامیه در قرن ششم است که پدر و فرزندانش همه اهل علم و دانش بوده اند . قطب راوندی نه تنها فقیه و متکلم و مفسر قرآن عظیم است بلکه اولین شارح کلام مولی امیرالمومنین علی (ع) نهج البلاغه نیز به حساب می آید. ابن ابی الحدید معتزلی درباره او می گوید:

« کسی قبل از من تا آن اندازه که اطلاع دارم به تفسیر نهج البلاغه نپرداخته است به جز یک نفر و آن سعید بن هبه الله بن حسن ، معروف به قطب الدّین راوندی است.»

این اندیشمند بزرگ شیعه کاشانی پس از یک عمر پر برکت وتلاش در راه اعتلای فرهنگ قرآن و معارف اسلامی در روز چهارشنبه 14 شوال سال 573ه.ق در شهر قم درگذشت و در صحن مطهر فاطمه معصومه به خاک سپرده شد و تاکنون نیز آن مدفن زیارتگاه اهل علم وفقه است.

از او بیش از پنجاه کتاب و رساله بجا مانده است که بیش از ده مورد آن درباره قرآن و موضوعات قرآنی است. « فقه القرآن » ، « شرح آیات الاحکام » ، « تفسیر القرآن » (دو جلد) ، « خلاصه التفسیر » ( ده جلد) ، « الآیات المشکله فی التنزیه » و « ام القرآن » را می توان نام برد.

شیوه تفسیری قطب راوندی ، شیوه روایی و کلامی می باشد.