ابو الحسن احمد بن یحیی بن اسحاق راوندی معروف به ابن راوندی از اهالی شهر راوند ، متولد سال ییی هجری قمری که در یی سالگی درگذشت.
دوران زندگی او با تحولات مذهبی و فکری عظیمی روبرو بود وی در ابتدا یکی از بزرگان معتزله قرن سوم هجری محسوب می‌گردید لیکن تغییر عقیده داد و در کتاب «فضیحه المعتزله» که آن را در پاسخ به کتاب جاحظ با نام «فضیلت معتزله» نوشت بشدت از معتزله انتقاد کرد. آنگاه برای مدت کوتاهی به مذهب تشیع گروید و کتاب «الامامت» از آثار دوره کوتاه تشیع اوست، اما ملاقات او با ابوعیسی وراق ملحد باعث خروج او از تشیع و اسلام گردید و از آن پس به یکی از مهمترین ندانم‌گرایان و زندیقان تاریخ اسلام تبدیل شد.
بجز آنچه دشمنانش از وی نقل می‌کنند یا شیفتگانش به او نسبت می‌دهند چیزی از تالیفات وی بما نرسیده‌است.
کتاب «الانتصار» از خیاط معتزلی در رد و تکذیب مباحث ابن راوندی در بطن کتاب الزمرد به تحریر درآمده و به لطف الخیاط اطلاع از قسمت‌های زیادی از کتاب زمرد برای ما مقدور گشته‌است. ابن ندیم در «الفهرست» به نقل گروهی نوشته که ابن راوندی در پایان عمر توبه کرد و از گذشتهی خود اظهار ندامت نمود.
