آیت الله سید فخر الدین امامت فرزند سید محمد مهدی حسینی در سال 1292ق در کاشان به دنیا آمد. وی تحصیلات خود را نزد عموهایش سید محمد حسین امام و سید محمد حسن امام و همچنین حاج ملا محمد حسین نطنزی، میرزا محمد حسین نراقی ، حاج میرزا فخر الدین نراقی، میرزا ابوالقاسم نراقی و ملا حبیب الله شریف به پایان رسانید. آیت الله امامت سال ها به ارشاد خلق مشغول بود و در مدرسه سلطانی به اقامه نماز جماعت می پرداخت. سرانجام در سن صد سالگی به تاریخ 27 صفر 1392ق درگذشت و در بقعه امامزاده یوسف بن موسی بن جعفر (ع) مجاور میدان کمال الملک به خاک سپرده شد. از آثار اوست: هدایت العوام فی مهمات الاحکام (رساله علمیه ) ، راه نجات (شعر) ، راه خداشناسی ، وسیله النجاه در فضایل سادات ، ثواب الزیارات ، رساله در احکام ارث ، رساله در منجزات مریض ، رساله در عقد فضولی ، مرآت الحقیقه در حالات صوفیه ، کشکول در مواعظ ، حاشیه بر شرایع ، حاشیه بر مکاسب ، رساله در مصرف سهم امام زمان در زمان غیبت ، رساله در حکم جلود و لحوم مشتبهتین ، رساله در حکم ماء قلیل متنجس ، شرح حال محدثین شیعه ، شرح بر منظومه استادش در اصول موسوم به منیه الوصول امامت خط را خوش می نوشت و در شعر «مهر سالک » تخلص داشت و این به خاطر آن است که داماد ملا حبیب الله شریف متخلص به «سالک» بود.